کار[1] برای تمام ابعاد زندگی، تمام شهروندان و جامعه ضروری بوده و یک عامل کلیدی در جهت بهره‌وری[2] اقتصادی و ایجاد ثروت به‌شمار رفته و به حفظ ثبات و توازن اجتماعی کمک می‌کند. اغلب گفته می‌شود که کار شایسته[3] بهترین نوع تأمین اجتماعی است، اما چطور می‌توان تضمین کرد که همه‌ی مردم از آن برخوردار  باشند؟

بازارهای کار در سراسر جهان با چالش‌هایی بی‌سابقه‌ روبرو شده اند: سطح بسیار زیاد و مهار نشدنی بیکاری و اشتغال ناقص[4]، تکه‌تکه‌شدن مشاغل[5] و نرخ بالا و مداوم اشتغال در بخش اقتصاد غیررسمی، ورود و خروج دیرهنگام از بازار کار، مهاجرت، سالمندی جمعیت و نیاز به کارگران ماهر. تمام این چالش‌ها در حالی روی می‌دهد که جهان به سرعت در حال «دیجیتالی شدن[6]» است، پدیده‌ای که با تغییر ماهیت کار، سرعت تغییرات را افزایش می‌دهد.

درحالی‌که در گذشته تک‌شغله بودن یک هنجار اجتماعی بود، اما اکنون، تغییرات شغلی متناوب حتی در میان حرفه‌های مختلف و بین بخش‌های رسمی و غیررسمی اقتصاد، جزئی از مشخصات بیشتر مشاغل
به‌شمار می روند. کارفرمایان بخش‌های دولتی و خصوصی نیز برای همگام شدن با سرعت این تکامل بر تحصیلات و آموزش مداوم تمرکز کرده و آنها را مبنای اشتغال‌پذیری پایدار نیروی کار در نظر می‌گیرند.

در این رابطه ادارات کاریابی و سازمان های تأمین اجتماعی نیز در حال تصحیح فرایندهای کاری و اداری خود هستند تا بتوانند به سرعت با شرایط جدید تطبیق پیدا کنند و به جای سازمان‌های واکنشیِ صرف به سازمان‌های فعال و کنش‌گرا تبدیل شوند.

[1] Work

[2] productivity

[3] decent job

[4] Underemployment

اشتغال ناقص به معنای استفاده کمتر از ظرفیت کامل یک فرد در یک شغل است؛ به این صورت که از همه‌ی توانایی فرد استفاده نمی‌شود یا اینکه به صورت پاره‌وقت به کار گرفته شود.

[5] Job fragmentation

تقسیم کردن همه‌ی حرکات، وظایف و مشاغل به بخش‌های کوچک و آسان که به راحتی قابل تحلیل و آموزش هستند.

[6] digitalization