این کتاب به دنبال مطالعه جامعه‌شناختی رابطهٔ کارگران، کارفرمایان و دولت در تنظیم روابط کار صنعتی ایران است. با نگاهی به وضعیت روابط کار صنعتی ایران می‌توان گفت: گفت‌وگوی اجتماعی سه‌جانبه در روابط کار صنعتی ایران تحقق نیافته، روابط کار صنعتی تنظیم نشده و همواره این رابطه درگیر تنش‌های مختلف بوده است. توصیف و تحلیل یافته‌های این کتاب از بعد تاریخی نشان می‌دهد که تنش بین طبقه کارگر و کارفرما مانع اصلی سازش یا گفت‌وگوی اجتماعی بوده در حقیقت نگرش پدرسالارانه کارفرمایان به کارگران را نشان می‌دهد؛ ضمن اینکه عناصر دیگری چون احزاب سیاسی و نیروهای خارجی به این کشمکش دامن زده‌اند.  یافته‌های مطالعات کیفی نیز نشان می‌دهد در حال حاضر از یک‌سو وجود تشکل‌های مختلف کارگری و کارفرمایی، ضعف هماهنگی و عدم تمرکز در بین آن‌ها و نرسیدن به یک دستور مشترک عامل مهمی در عدم برقراری گفتگوی اجتماعی در محیط کار است و از سوی دیگر با استفاده از نظریهٔ گفتمان می‌توان بیان کرد که تولید و درک مختلف معنایی از گفت‌وگوی اجتماعی توسط کنشگران مختلف در روابط کار صنعتی سبب کنش‌های متفاوت و متعارضی شده که گفت‌وگوی اجتماعی را به چالش کشیده است.

کشورهایی موفق به انجام اصلاحات مؤثر در صندوق‌های بیمه اجتماعی خود شده‌اند که در یک گفت‌وگوی اجتماعی با شرکای خود به توافق رسیده‌اند. گفتنی است با توجه به اهمیت سه‌جانبه گرایی و گفت‌وگوهای اجتماعی در روابط کار و همچنین در ساختار تصمیم‌سازی سازمان تأمین اجتماعی، مؤسسه عالی پژوهش تأمین اجتماعی طی دو سال اخیر انجام مطالعاتی را در وجوه مختلف این مسئله در دستور کار قرار داده است و در همین راستا با انتشار کتاب اخیر با رویکردی جامعه‌شناختی این موضوع مهم را مورد مطالعه قرار داده است.