هزینه های اجتماعی بخشی از وظایف دولت ها برای فراهم کردن نیازهای رفاهی شهروندان است. با افزایش جمعیت ما شاهد افزایش هزینه‌های اجتماعی هستیم. همچنین تغییرات و تحولات در جوامع نیازهای جدیدی را ایجاد کرده است. به همین دولت دولت های رفاه در شرایط جدید به مرز توانایی های خود برای تامین هزینه‌های اجتماعی رسیده اند. با این وجود این به معنای از بین رفتن قریب الوقوع برنامه های رفاه اجتماعی نیست و راه های نوینی برای مدیریت این مسائل پیش بینی شده است. برای نمونه هدفمندکردن هزینه های رفاهی یکی از این راخ حل ها است. به این معنا که باید از تعهدات کنونی کاسته شود و هزینه های اجتماعی برای افرادی که بیشترین نیازها را دارند، متمرکز گردد. نظام رفاهی باید دارای انعطاف بیشتری باشد تا بتواند منابع موجود را در مسیر برآوردن نیازهای تازه و در حال ظهور به کار ببرد در همین راستا بسیاری از برنامه های سیاست های اجتماعی به شکلی بازطراحی شده اند تا با هفمندکردن مزایا از طریق آزمون های استطاعت، آزمون های درآمد، مالیاتهای استردادی، معیارهای تشخیص نیاز، بتوانند شرایط و موازین قانونی تعداد دریافت کنندگان مزایای اجتماعی را محدود کنند.

این کتاب تجربه شش کشور پیش قراول (نیوزلند، هلند، بریتانیا، امریکا، ایتالیا و سوئد) در حوزه مزایای اجتماعی و رفاهی و روش های گزینشی تخصیص اعتبارات رفاهی و نتایج آنها را مورد بررسی قرار داده و با یکدیگر مقایسه کند. هدف کتاب این است که با روشن کردن و تحلیل این تجربه ها، به گسترش آگاهی علاقمندان و فعالان حوزه سیاست گذاری اجتماعی و رفاهی در حوزه هدفمندکردن مزایای اجتماعی و پیامدهای آن بیفزاید.