طرح مسکن اجتماعی (مسکن مستمری‌بگیران کم‌درآمد)
مسکن اجتماعی گونه‌ای مداخلۀ دولت برای تعادل در بازار مسکن است. سال‌ها است که از نطفه بندی دانش اقتصاد می‌گذرد و سال‌ها است که همۀ اقتصاددانان بر این نکته توافق دارند که در دنیای سرمایه‌داری حضور دولت برای تعدیل چرخه‌های معیوب بازار ضرورت دارد. دولت‌ها برای نظم‌بخشی به نوع مداخله خود، بسته به شرایط اقتصادی و اجتماعی هر کشور، بازار مسکن را به بخش‌های گوناگون تقسیم می‌کنند.
در ایران، اگرچه توجه به مسکن لایه‌های پایین اجتماعی به سال‌های پیش از انقلاب بازمی‌گردد، اما طرح مشخص مسکن اجتماعی از برنامۀ دوم )سال‌های 78-1374)آغاز شد. برپایۀ مطالعات پشتیبانی این برنامه، بازار مسکن ایران به سه گروه، شامل مسکن آزاد، مسکن حمایتی و مسکن اجتماعی تقسیم شد. مسکن آزاد پاسخگوی تقاضای طبیعی مسکن در بازار آزاد و برای کسانی بود که می‌توانستند بی‌نیاز از یاری دولتی، مسکن خود را به دست آورند.
مسکن حمایتی به آن گروه از جامعه تعلق می‌گرفت که قدرت خریدشان به‌تنهایی قادر به تصرف مسکن نبود، اما حمایت دولتی با یارانه یا وام‌های کم‌بهره و متناسب، آن‌ها را صاحب مسکن می‌کرد.
بخش بزرگی از جامعه، که لایه‌های متوسط را در برمی‌گرفت، زیرپوشش این سیاست می‌رفتند. اما گروه‌هایی در جامعه وجود داشتند که فاقد پس‌انداز بودند و حتی توان بازپرداخت اقساط وام را نیز نداشتند. مسکن اجتماعی برای این گروه، شامل پایین‌ترین لایه‌های اجتماعی شهری و روستایی، تعریف و تدارک دیده شده بود.
هدف دولت در این سیاست‌گذاری، نه کسب سود یا حتی تراز ً مالی بود. بلکه صرفاً با هدف گسترش عدالت اجتماعی، باز توزیع ثروت و گسترش امنیت این وظیفه را می‌پذیرفت. با توجه به محدودیت منابع مالی دولت، گستردگی لایه‌های نیازمند این پوشش حمایتی در بازار، چالشی برای تعریف محدودۀ مداخله و شناسایی لایه‌های نیازمند، در اولویت پیش برد این سیاست بودند.
برچسب ها
مسکن اجتماعی،طرح،کم درآمد
